Þar sem við tókum fyrir á snappinu : Gullstelpur um Fíknisjúkdóm og töluðum um hver hann væri, hvar væri hægt að lesa um hann, hvernig við uppgötvuðum hann og hvað við gerðum og erum að gera í dag.
Fyrir ykkur sem fylgdust með snapchattinu okkar um daginn þá vitiði kanski að fíknisjúkdómar eru mjög mikilvæg umræða hjá okkur!
Fyrir ykkur aðeins að kynna ykkur um, því jú þetta er alvarlegra en fólk virkilega gerir sér grein fyrir og langar okkur gullstelpum að hrópa hærra með fíknisjukdóma, Alkóhólisma, Átraskanir, Spilafíknir eins og aðrar fíknir, ekkert af þessum fíknum líður fíklinum vel í og það er alveg á hreinu.
En þar sem við eigum okkar sögu ætlum við að deila henni fyrst, enda heyrðu ekki allir það sem við sögðum.
Hlið Kiönu :
Frá því ég man eftir mér, hef ég alltaf verið svakalega sólgin í allt sem tengdist spennu og mátti ekki..
T.d. stela, ljúga, fara út á kvöldin þegar enginn vissi eða sá til, vera með eldri krökkum svo eitthvað sé nefnt.
Ég var aðeins 13 ára gömul þegar að mig dettur í hug að prufa áfengi, það var samt ekki alveg mitt en þar sem áfengið kom mér í annað ástand og leyfði mér að losna undan ábyrgð og öllu því sem var í gangi þá notaði ég það!
Þið eruð mögulega að pæla hvaða ábyrgð ætti 13 ára gamalt barn að vera með annað en að mæta í skólann og heimalærdómi , er það ekki ?
Ég skal segja ykkur það,
Þessi 13 ára að verða 14 ára litla stelpa sem er ég var að takast á við lífið og fannst engin önnur leið en að deyfa sig.
Frá með þessum aldri og fram á að verða mínu 18 ári var ég búin að vera deyfa mig til að komast í burtu frá hausnum á sjálfri mér.
Fíknin átti mig.
Ég braut á sjálfri mér.
En það sorglegasta við þetta er að fólkið as in fjölskyldan mín var með áhyggjur, þau vissu oftast ekki hvar ég var.
Á ég að segja ykkur eitt annað sorglegt, mér var alltaf sama, pælið í því ?
Svona var ég veik.
Mér fannst eins og þau ættu þetta bara skilið..
Fyrir að sjá ekki um mig og gefa mer peninga til að halda neyslunni gangandi fyrir mig.
Í dag árið 2018 að verða 21 árs gömul á ég líf þar sem fjölskyldan mín og vinir treysta mér.
Ég fæ að vera tilstaðar fyrir alla sem mig þykir vænt um.
og auðvitað líka fyrir alla sem þurfa á því að halda.
Manneskjan sem skrifar þetta til ykkar er búin að fá að lifa án fíkniefna og áfengis í 2 ár og 7 mánuði.
Það tók mig mjög langann tíma að átta mig á því að þetta væri sjúkdómur fyrst, mér fannst þetta bara fáranlegt því fólk vissi ekki hvað ég hefði gengið í gegnum sem barn og notaði þetta sem afsökun... Sem er fáranlegt...
Endaði í þessum alvarlega sjúkdómi..
Það sem fíklar þurfa að gera sér grein fyrir að það er enginn vandamálið nema maður SJÁLFUR!!
Sumir líta á óhóflega notkun áfengis og annarra vímuefna sem ósið eða ávana, sem er ennþá sorglegra árið 2018, fólk er einfaldlega að deyja úr þessu og það er alvaran.
Við töluðum um okkar sögur á snappinu, og við gerðum það til að brjóta ísinn með alkóhólisma.
Hlið Guðrúnar:
Ég byrjaði mjög ung að haga mér illa,
með skapgerðabresti og með alkóhólíska-hegðun.
Barn sem var bókstaflega að kafna úr mótþróa.. Gerði allt sem henni var sagt að gera ekki.
13 ára gömul komst hún í e-pillu.. Hvernig? Jú með að vera með svipaða spennu og Kiana, vera með eldri krökkum sem voru að gera hið slíkt spennandi, en það gerðist.. og þessi eina urðu að fleirum, djammið sem átti að vera ein nótt varð að 5 dögum.. 5 dögum sem urðu að 13 árum tæpum.
Eignaðist tvær fallegar stelpur á þessum árum, fékk fæðingarþunglyndi með fyrri, það eitt og sér gaf mér meiri "ástæðu" til þess að drekka.. Mér leið svo illa sjáið til..
Frekar sjálfselskt, en eins og ég sagði á snappinu, langar mig helst ekki að nota það orð, því við erum alvarlega veik af afneitun.
Hvað þurfti til að ég sæi það ég væri haldin fíknisjúkdómi ? ... allavega var það ekki að missa börnin mín í 3x skipti og næstum í 4 skiptið alveg og jafnvel til 18 ára, sjálfsmorðstilraun, sjálfsskaði, 3-4 meðferðir, sálfræðingar.
Það var ekki fyrr en ég labbaði inn á Vog 9.október 2015, búin að vera á götunni og svo í herbergi uppa Funahöfða, ekki heyra í stelpunum í 7 mánuði (þó oftar í yngri en ekkert í eldri), sem ég byrjaði að taka eftir að það væri eitthvað að hjá mér og inná Vík sem ég fór svo í beinu framhaldi að sá ég að ég væri haldin sjúkdómi sem ég gæti haldið niðri með ákveðnum lausnum. Sem ég gerði í nokkra mánuði á eftir, en datt aftur í það því ég lokaði ekki öllum gluggum.
Eftir hitting á ömmu mína sem er mér mjög kær með tárin í augunm hvað ég væri að gera mér og börnum mínum í "partý-i".. það sem ég var að gera var að íhuga hvernig ég gæti sprautað mig vitlaust bara til þess að losna frá þessari pínu... en sem beturfer, þegar amma mín kom þarna fékk ég kraft, beið á vogi í mjög langann tíma bara til að hitta Þórarinn smá, reyna ýta mér inn, ég varð að losna frá lífinu sem ég var að lifa.
Sem gerðist þennan dag 24.mars 2017, lagði allar mínar skoðanir til hliðar, hlustaði á allt sem mér var sagt. Lagaði til á öllum sviðum í lífinu.
Lokaði öllum gluggum.
Í dag er ég að verða 13 mánaða.
Sátt við sjúkdóminn minn, þó ég væri alveg til í að sleppa því að vera með þennan sjúkdóm. Þá samt. Er ég sátt í dag.
Það tók mig 2 ár að verða það.
Sætta mig við það ég gæti ekki drukkið eða neytt neinnar vímuefna.
En ég er virkilega ágnæð í dag og ég vil bara einblína mér að hjálpa öðrum.
Og vera tilstaðar!
Halla Björg skrifar:
"Ég var þessi unga stelpa sem fékk brjóst seinust af mínum vinkonum, ég man hvað mér fannst það ömurlegt. Ég var farin að stinga sokkum inn á toppana sem ég var í til þess að ég gæti verið eins og hinar stelpurnar, semsagt bara allt í einu komin með svalirnar – frú Pamela Anderson eins og ég var kölluð fyrir framan alla sem nálægt voru í íþróttatíma i grunnskólanum sem ég var í þegar annar sokkurinn datt!! Þið getið ímyndað ykkur hvernig mér leið, stelpunni sem vildi bara tilheyra."
Átraskanir sem er sjúkdómur og útlitisdýrkun geta líka leitt til dauða, og spila hinar fíknir oft með.
Munum við linka í nóg af tenglum tengda þessu, bæði sögum og annað.
En t.d ef við tökum átraskanir til umræðu, sem Guðrún gerði á sama kvöldi og þetta bl0gg er skrifað og sett upp.
Þá bara núna á tveimur dögum hafa tvær stelpur komið fram með sínar sögur, og verður það eitthvað til þess að hjálpa til við að brjóta múr hjá eitthverjum, átraskanir geta verið hjá feitum, geta verið hjá mjóum, geta verið hjá venjulegum, ungum sem öldruðum. Þetta spyr nákvæmlega ekki um neitt.
Hvorki aldur, stað, stund eða stétt.
Fíknisjúkdómar,hver sem þeir eru gera það bara ekki, ríkur eða fátækur, NEI EKKERT!
Ég skal pósta þessu bloggi oft, og það oft bara til þess að hjálpa fleirum.
Átt þú í erfiðleikum en veist það ekki ?
Líður þér öðruvísi?
Finnst þér þú ekki tilheyra?
Er eitthvað sem íþyngir þér í hjarta sem þú einfaldlega skilur ekki?
Þekkir þú eitthvern sem er að þjást af eitthverju af þessu og langar að hjálpa?
Þá mæli ég með kæri lesandi að þú opnir linkana hérna fyrir neðan sem eru um allskonar fíknir. Ásamt sjálfsprófi frá SÁÁ.
Vegna þess oft vitum við ekki hvort það sé eitthvað,
ef það er eitthvað höfum við líka síma, hjálparsíma rauðakrossins sem er virkilega sniðugt.
Ekki hika.
Gerðu.
Við þurfum að hjálpast að,við þurfum að opna augun, við þurfum að líta í kringum okkur. Því við höfum of lengi verið með augun lokuð, svo lengi lokuð að orðið Taboo er bara ótrúlega vinsælt. Óvinsælum það, er það orð? Já núna allavega.
Hættum að hafa þetta með okkur, verum opin og ræðum um hlutina, hættum að finnast óþæginlegt að tala um okkar tilfiningar okkar eða hvað okkur þykir erfitt..
Hægara gert en sagt? Já ég veit, þetta er drullu erfitt.
Er erfitt að fara inní líf annara manneskju og skipta sér af ? Já, og eflaust verður ekki hlustað því eins og v ið höfum oft nefnt er afneitun mjög sterk, en hvað ef þú gerir ekki neitt? Bara alls ekkert?
Þessvegna höfum við BUGL, Geðspítalann LSH, SÁÁ, Samhjálp, Rauða Krossinn, Lögregluna og fleira...
Til þess að leita til og fá hjálp, við þurfum bara hætta vera meðvirk og fara vera hjálpsöm, og hjálpa fólki úr þeim vítahring og frá þeim sjúkdómi sem þau eru haldin.
En þurfum við að passa okkur? Já. Algjörlega.
Því oft er þetta úr okkar höndum, því oft er þetta svo langt komið, eða algjörlega úr okkar höndum, en bara EF við náum að grípa inní fyrr?
Afhverju ekki?
Þú kæri lesandi, ákveður fyrir þig.
En þú, ég og allir eigum skilið að lifa og njóta og líða vel.
Þessir sjúkdómar eru ''Ég, um mig, frá mér, til mín''
Og það er klárlega sjálfselska upp að vissu marki, en fíkillinn sjálfur er bara í svo mikilli afneitun að hann sér þetta ekki, þessvegna þurfum við að hjálpast að. Ekki bara lokast af.
Og erum við ekki að skrifa þetta hérna til þess að gera lítið úr neinum heldur frekar til að brjóta fólki útúr skelinni sinni, talaðu við mömmu þína, pabba þinn, systir þína, bróðir þinn, stjúpuna/stjúpann, frænku eða frænda... name it... besta vin eða vinkonu eða eins og við linkuðum her að ofan hjálparsímann ef þér þykir erfitt að byrja en veist það er eitthvað að.
Stöndum saman.
Þó þú tengir ekki við okkur gullstelpur, eða Höllu eða Söru eða Tryggva, Aron, Ragnar, Völu eða hvern sem er, lestu þér til um einkenni eða sjáðu einkenni hjá öðrum.
Það að hjálpa einum er kraftaverk, að fá fleiri er gullsinsplús!
Viltu lesa þér meir til um allt sem ég hef nefnt hér?
Vilt þú hætta sitja bara hjá og segja ekkert?
Ýttu þá á linkana hér að neðan.
SÁÁ:
Íslensk erfðagreining er einmitt líka mjög áhugavert að skoða. Og margt fleira þarna, Kári Stefánsson hefur stutt fíknisjúkdóm alveg fram í fingurgóma og er alveg hreint út magnað að googla þann mann.
OG MEIRAAA.............
OG SÍÐAST EN EKKI SÍST....
Þangað til næst,
Guðrún & Kiana
Engin ummæli:
Skrifa ummæli